اختلال کم توجهی ADHD
با ما در تماس باشید
اختلال بیش فعالی، کم توجهی یا ADHD اختلالی می باشد که اغلب از زمان کودکی قابل تشخیص است اما در بیشتر موارد این بیماری تا بزرگسالی ادامه پیدا می کند. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در توجه و کنترل رفتارهای سریع و ناگهانی دچار مشکل شوند، بیش از حد فعال باشند، یا بدون فکر کردن در مورد تبعات رفتارهای خود، عمل کنند.
علائم اختلال ADHD
کم‌توجهی، بیشفعالی، عمل بدون تفکر
علائم کم‌توجهی در فرد مبتلا به بیماری کم توجهی می‌تواند به‌صورت موارد زیر بروز کند:
1. پرت‌شدن حواس به راحتی
2. مشکل‌داشتن در انجام درخواست‌ها
3. سریع خسته‌شدن از انجام یک عمل و بی‌حوصله‌شدن
4. مشکل‌داشتن در تمرکز روی یک فعالیت یا تمام‌کردن آن و مشکل در اتمام تکالیف مدرسه
5. گم‌کردن وسایل شخصی خود و سایر اشیا
6. گوش‌نکردن یا بی‌توجهی به حرف‌های دیگران در هنگام صحبت‌کردن با آنها
7. خیال‌پردازی در طول روز یا سرگردانی بدون داشتن انگیزه برای انجام فعالیتی خاص
8. ناتمام گذاشتن یک فعالیت و به‌سرعت به‌سوی یک فعالیت دیگر رفتن
افراد مبتلا‌به ADHD علائم بیشفعالی نیز دارند. بیشفعال بودن شخص به‌صورت‌های مختلفی ممکن است ظاهر شود مانند:
1. صحبت‌کردن زیاد و بدون وقفه
2. بی‌قراری، پیچ‌وتاب دادن بدن و مشکل نشستن در یک جا
3. لمس‌کردن و بازی‌کردن با هر وسیله‌ای که در دسترس است
4. انجام‌دادن وظایف و فعالیت‌ها به همراه ایجاد سروصدا
به‌علت بی‌توجهی و بیشفعال بودن، معمولاً افراد مبتلا در موارد زیادی بدون تفکر دست به عمل می‌زنند. برای مثال:
1. انجام‌دادن اعمال بدون توجه به نتایج و عواقب آنها و به زبان آوردن صحبت‌های نسنجیده
2. صبر‌نداشتن در همۀ فعالیت‌ها
3. رعایت‌نکردن نوبت
4. علاقه‌نداشتن به تقسیم وسایل یا شریک‌شدن با دیگران
5. پریدن وسط صحبت دیگران
علائم و نشانه‌های گفته‌شده می‌تواند در هر دو گروه کودکان و بزرگسالان ظاهر شود، ولی برخی از آنها فقط در کودکان دیده می‌شوند.
برای اطلاع از سایر بیماری های شایع در کودکان به مطالب سایت مراجعه نمایید.
علت ابتلا به اختلال ADHD
مطالعات انجام شده، تاثیر مواردی مانند مصرف زیاد قند، تماشای زیاد تلویزیون، عوامل اجتماعی و محیطی مانند فقر یا مشکلات خانوادگی را در ایجاد ADHD تایید نمی‌کنند. البته این موارد می‌توانند شدت علائم را بیشتر کنند، اما شواهد آنقدر قوی نیست که بتوانیم به این نتیجه برسیم که این‌ها، عوامل ایجاد ADHD هستند.
علل و عوامل خطر ADHD ناشناخته‌اند، اما تحقیقات فعلی نشان می‌دهند که ژنتیک نقش مهمی در ابتلا به این بیماری دارد. سابقه بیماری ADHD در اعضای خانواده و همچنین سابقه سایر اختلالات روانی (مانند افسردگی، اضطراب، وسواس و …) در والدین ، ریسک ابتلا به ADHD را در کودکان بالا می‌برد.
علاوه بر ژنتیک، علت‌های احتمالی و عوامل خطر دیگری نیز توسط محققان در حال بررسی‌اند، مانند:
آسیب مغزی ،قرار گرفتن در معرض آلودگی‌های محیطی در دوران بارداری یا در سنین پایین، مانند سرب، مصرف الکل و دخانیات در دوران بارداری، زایمان زودرس، وزن کم هنگام تولد
به درمان خود کمک کنید!
- راجع به “ADHD اطلاعات بیشتری کسب کنید مطالب فراوانی در این مورد در کتاب ها و اینترنت موجود است. گروه های حمایتی نیز وجود دارند که می توانید با کمک آنها مطالب بیشتری یاد بگیرید.
- با اطرافیانتان راجع به مشکلاتتان صحبت کنید دوستان، خانواده، معلم ها و همکارانتان شما را به خوبی می شناسند.
- چه نکاتی شرایط را بهتر یا بدتر می کند؟ راجع به مواردی که در زندگیتان وجود دارند و می توانند شرایط را برایتان بهتر یا بدتر کنند فکر کنید.
- کارهایی را که می توانند به شما کمک کنند انجام دهید
- ممکن است نظم بخشیدن به امور و کارهایتان برایتان سخت باشد پس کارهایی را که واقعا لازم هستند انجام دهید. لیست تهیه کنید، یادداشت روزانه بنویسید و مواردی را که باید یادتان بماند روی کاغذهای چسب دار نوشته در معرض دید خود قرار دهید . زمانی را برای برنامه ریزی کارهایتان اختصاص دهید.
- راه هایی برای تخلیه انرژی خود پیدا کنید. مثل ورزش کردن
- راه هایی برای آرامش یافتن پیدا کنید. مثل گوش کردن به موسیقی
- کارهایی را که می توانید به خوبی انجام دهید را مرتب به خود یادآوری کنید.
- از مواردی که شرایط را برایتان سخت تر می کند اجتناب کنید. این موارد می تواند شامل بحث و مشاجره با دیگران، مصرف الکل و مواد و استرس های زیاد کاری باشد.
- از معاشرت با افرادی که باعث می شوند الکل یا مواد مصرف کنید یا در شرایط استرس زا قرار بگیرید خودداری کنید
- از دیگران کمک بگیرید
- کارفرما، معلّم یا مربی شما می تواند برایتان تسهیلاتی قائل شوند.
- به گروه های خودیار بپیوندید یا از چت روم های اینترنتی که به افراد ADHD اختصاص دارند استفاده کنید.
- اگر به خاطر علائم اختلال تحت فشار هستید یا دچار افسردگی شده اید، پزشک عمومی تان می تواند شما را به تیم سلامت روان اجتماعی یا مشاور معرفی کند.
چند نکته برای کمک به خودتان
- به سایرین در مورد این اختلال بگوئید: ولی از این تشخیص به عنوان« عذر وبهانه» استفاده نکنید.
- از دوستان و افراد خانواده خود کمک بخواهید: ولی دقیقا بگوئید که چه می خواهید.
- در مورد این که چه تاثیری بر دیگران می گذارید از آنها بازخورد بگیرید: همینطور زمانی که کارها را درست انجام می دهید از دیگران بازخورد بگیرید.
- از ساختار و چارچوب استفاده کنید و اولویت گذاری کنید:
- لیست و یادداشت تهیه کنید.
- از برگه های یادآور و کدگذاری با رنگ های مختلف استفاده کنید.
- اهداف بزرگ را به هدف های کوچکتر و قابل انجام تقسیم کنید.
- وقتی اوضاع خوب پیش می رود به خودتان جایزه بدهید: خودتان را در مواقعی که کارها خیلی هم بد انجام نشده اند هم تشویق کنید.
- وظایف کسل کننده را زود انجام دهید: به یک باره این کارها را جمع و جور کنید.
- قبول کنید که برخی کارها فقط «سخت» هستند: با این باور این نوع کارها شما را از پا در نمی آورند.
- برای جلسات یا مکالمات مشکل برنامه ریزی کنید: مشکلات را پیش بینی کنید.
- راه هایی پیدا کنید که به شما کمک کنند تا بهتر تمرکز کنید: موسیقی حین انجام کار، سکوت یا این که شیء ای را انتخاب کنید که بتوانید با دستانتان با آن بازی کنید.
- برای خودتان اوقات فراغت و استراحت در نظر بگیرید: ورزش، رقص، دویدن
- خودتان را سرزنش نکنید: ( پدر و مادر خود را هم سرزنش نکنید.)
- به یک گروه حمایتی بپیوندید: یا خودتان یک گروه را راه اندازی کنید!
- یاد بگیرید که شرایط خلقی خود را تحمل کنید ( بدون این که دچار هول و اضطراب بشوید یا این که فاجعه سازی کنید.): به خودتان نگوئید:” ناامید هستم.” یا “هیچوقت نمی¬توانم که…”
- دوستانی پیدا کنید که برایتان مفید هستند: با آنها وقت بگذرانید.
- به خودتان افتخار کنید: بله، واقعا!..شما دارید تلاش می کنید تا شرایط و اوضاع را بهتر کنید!!
بدون دیدگاه